Z jednej strony, duża potrzeba zachowania kontroli i potrzeba bycia perfekcyjnym. Z drugiej - rosnące napięcie, nad którym niewiadomo jak zapanować. Skutek? Trudny do odparcia impuls, który prowadzi prosto do lodówki. Potem napad obżarstwa charakteryzujący się łapczywością, który na chwilę łagodzi emocje. W miejsce ulgi szybko pojawiają się wyrzuty sumienia i poczucie winy. I co z tym perfekcjonizmem? Bulimicy, aby pozbyć się spożytych kalorii, a mogą ich przyswoić jednorazowo nawet kilka tysięcy, podejmują działania mające na celu pozbycie się ich różnymi dostępnymi sposobami. Aby zapobiec tyciu  stosują tzw. zachowania kompensacyjne. Jakie?

Wyróżnia się dwa typy bulimii. Pierwszy z nich to typ przeczyszczający. W tym przypadku chore po napadach obżarstwa stosują środki przeczyszczające, lewatywy bądź wymiotują. W przypadku drugiego - typu nieprzeczyszczającego, metodą zapobiegania przyrostowi masy ciała są forsowne ćwiczenia fizyczne, bardzo restrykcyjna dieta lub wręcz głodówka. Wymioty powszechnie kojarzone z bulimią są tylko jedną formą pozbywania się nadmiaru kalorii.

Osoby cierpiące na to zaburzenie najczęściej mają prawidłową lub trochę podwyższoną wagę ciała, choć zdarzają się także chude bulimiczki. Waga może się również wahać, i raz być niższa, raz wyższa. Wahania są widoczne także w życiu osobistym chorej. Jej nastroje zmieniają się zależnie od tego, czy ostatnio była w stanie kontrolować swoją dietę czy nie. Zmiany te dla otoczenia mogą wydawać się całkowicie irracjonalne i pozbawione sensu. Okresy alienacji i wycofania towarzyskiego związane z epizodami napadów jedzenia przeplatają się z okresami dobrego społecznego funkcjonowania. Bardzo często osoby cierpiący na bulimię są jednak lubiane przez innych, a z zewnątrz mogą sprawiać wrażenie całkowicie zdrowych.